Γλυκά να 'ναι τα όνειρα σας, μαγικά και καλοταξιδεμένα...
Ελάτε μαζί να περπατήσουμε στη γειτονιά αυτή, στα όνειρα που κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει,
εκεί όπου όλα είναι δυνατό να συμβούν..
Κλείστε τα μάτια σας, λοιπόν, και πάμε να ονειρευτούμε μαζί....

Από το Blogger.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

"Η μικρή Κόκκινη Καρδιά"


Κάπου ψηλά στον ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα και τον ήλιο, υπήρχε μία λαμπρή πολιτεία, που το όνομά της ήταν "Η Ουρανούπολη των καρδιών". Εκεί κατοικούσαν μόνο καρδιές, μεγάλες και μικρές, ντυμένες από τα πιο απαλά και διαφανές χρώματα του πορφυρού κόκκινου μέχρι τα πιο βαθιά και τα πιο έντονα.
Σε αυτή την πολιτεία λοιπόν, όπως, φυσικά και σε όλες τις πολιτείες, υπήρχε ένα σχολείο. Το σχολείο της "Μεγάλης Κόκκινης Καρδιάς". Εκεί πήγαιναν όλες οι καρδούλες μόλις γεννιόντουσαν μέχρι να μεγαλώσουν και να τελειώσουν το σχολείο, έτοιμες πια να ανοίξουν τα δικά τους φτερά και να πετάξουν μόνες τους στον κόσμο των ανθρώπων.
Στο σχολείο, λοιπόν, αυτό υπήρχε και μία πολύ μικρή κόκκινη καρδιά, τόσο μικρή να φανταστείτε που μόλις και θα μπορούσε να την διακρίνει το ανθρώπινο μάτι. Εξαιτίας, του μεγέθους της και της συμπεριφοράς της όλες οι υπόλοιπες συμμαθήτριές της την κορόιδευαν και την περιγελούσαν. Σε όλα τα παιχνίδια του σχολείου πάντα αυτήν έβαζαν να κάνει το κοροΐδο. Όμως , εκείνη είχε τόσο καλή και αγνή ψυχή που όλους τους αγαπούσε. Ότι χάρη και αν της ζητούσαν οι συμμαθήτριες της ποτέ δεν τους χαλούσε χατίρι, αρκεί βέβαια να ήτανε για καλό σκοπό διαφορετικά στενοχωριότανε και έφευγε μακριά. Ακόμη και στα μαθήματα τις βοηθούσε όλες γιατί ήτανε η πιο έξυπνη μέσα στην τάξη. Αληθινές φίλες δεν είχε γιατί όσες την έκαναν παρέα, το έκαναν μόνο και μόνο είτε για να την κοροϊδέψουν είτε για να την εκμεταλλευτούν. Βέβαια, η μικρή κόκκινη καρδούλα μας δεν το καταλάβαινε αυτό γιατί ήτανε πολύ καλή και το ίδιο πίστευε ότι ίσχυε και για τις υπόλοιπες συμμαθήτριές της. Μέχρι που μια μέρα σε ένα σχολικό διάλλειμα έτυχε να ακούσει κάποιες από αυτές να την κοροϊδεύουν και στενοχωρήθηκε πολύ. Τόσο πολύ που αρρώστησε και δεν θέλησε να ξαναπάει στο σχολείο.
Η απουσία της, βέβαια, δεν πέρασε απαρατήρητη και η διευθύντρια του σχολείου η «Σοφή Καρδιά» ή αλλιώς η «Mαμά Kαρδιά», πήγε να την επισκεφτεί απορημένη με τη συμπεριφορά της.. Η μικρή κόκκινη καρδιά ήτανε σε μαύρα χάλια. Τα ματάκια της είχανε πρηστεί από το πολύ κλάμα και φαινότανε πολύ αδύναμη. Η «Σοφή Καρδιά» στενοχωρήθηκε που την είδε έτσι και πήγε και κάθισε δίπλα από το συννεφένιο ροζ κρεβάτι της. Κράτησε τα δύο μικρά της χεράκια και κοιτάζοντάς την βαθιά μέσα στα μάτια τη ρώτησε τι της συνέβη, αν και αυτή τα πάντα γνώριζε αφού ήτανε Σοφή.
Η μικρή καρδιά τότε με δάκρυα στα μάτια, της είπε, πως κατάλαβε ότι δεν την αγαπούσε κανένας και πως εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του μεγέθους της όλοι την περιγελούσαν.
Έπειτα, κοίταξε τη «Σοφή Καρδιά» με τα μικρά κόκκινα δακρυσμένα ματάκια της και τη ρώτησε. «Γιατί Μαμά Καρδιά ο κόσμος είναι τόσο κακός και κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον; Είναι τόσο άσχημο δηλαδή που είμαι πια τόσο μικρή; Πικραίνομαι πραγματικά πάρα πολύ που κανένας δεν με αγαπάει. Μακάρι να μην γεννιόμουνα ποτέ!» είπε νευριασμένη.
Τότε η «Σοφή Kαρδιά» που έλουζε το δωμάτιο με το κόκκινο διάχυτο φως της, της απάντησε. «Εσύ γλυκιά μου κόρη, μικρή μου κόκκινη καρδιά, που κόκκινο άλλο σαν το δικό σου χρώμα όσο και αν ψάξεις δε θα βρεις πουθενά σε όλη την Ουρανούπολη των καρδιών, σύντομα θα μεγαλώσεις και θα διαπιστώσεις πώς πραγματικά είσαι πολύ διαφορετική από όλες τις άλλες. Γιατί εσύ έχεις κάτι ξεχωριστό. Είσαι μία Χρυσή καρδιά. Είσαι η πιο αγνή και αληθινή καρδιά που υπάρχει σε όλο το σχολείο, και πολύ σύντομα όταν θα έρθει η ώρα που θα περάσεις από το στάδιο της αποφοίτησης θα το ανακαλύψεις και μόνη σου αυτό. Δεν πρέπει όμως να τα παρατάς τόσο εύκολα. Μόνο οι αδύναμοι το βάζουν κάτω. Επειδή είσαι μικρή δε σημαίνει ότι διαφέρεις σε κάτι από όλους εμάς. Ίσα ίσα που εσύ κρύβεις τεράστια δύναμη και υπομονή μέσα σου και αν ψάξεις βαθιά θα δεις πώς έχω δίκιο. Το μόνο που μπορώ να σε συμβουλέψω τώρα είναι αυτό «Να παραμείνεις ο εαυτός σου και ότι και να συμβεί στη ζωή σου από εδώ και πέρα να μην αλλάξεις ποτέ. Να μείνεις απλά, η αγνή και αληθινή καρδιά που είσαι τώρα, γιατί είσαι προορισμένη για κάτι αληθινά πολύ καλό. Συνέχισε λοιπόν να πηγαίνεις στο σχολείο γιατί θα μάθεις πράγματα που θα σου χρειαστούν στο μέλλον. Και μια μέρα θα καταλάβουν όλες τι αξίζεις και τότε θα είχαν ευχηθεί κι αυτές να ήτανε μικρές σαν και ‘σένα.
Η μικρή κόκκινη καρδιά έμεινε άναυδη να κοιτάζει με τα μάτια της ορθάνοιχτα τη Σοφή καρδιά μη μπορώντας ακόμη να καταλάβει τα όσα της έλεγε εκείνη. Την ευχαρίστησε μέσα από τα βάθη της ψυχής της και από την επόμενη ημέρα συνέχισε και πάλι να πηγαίνει κάθε μέρα στο σχολείο της χωρίς να στεναχωριέται πια για τα πειράγματα των συμμαθητριών της. Έτσι, τα χρόνια πέρασαν και η μικρή μας καρδιά παρέμενε ακόμη τόσο μικρή αλλά και πιο κόκκινη από ότι στην αρχή.
Η μέρα της αποφοίτησης είχε φτάσει. Όλες οι μεγάλες, τώρα πια, καρδιές καθόντουσαν στο σχολικό κήπο πάνω σε άσπρα σύννεφα ντυμένες με τα πιο ωραία τους χρώματα, περιμένοντας τη ‘Σοφή Καρδιά’ να ανεβεί στο έδρανο για να βγάλει λόγο για τις αποφοίτους. Μόνο η μικρή κατακόκκινη καρδιά καθότανε μοναχή της σε ένα μικρό άσπρο συννεφάκι. Αυτό, όμως, δεν την πείραζε καθόλου, γιατί βαθιά μέσα της ήξερε πως εκείνη η μεγάλη μέρα που της είχε πει τότε η ‘Σοφή Καρδιά’ είχε φτάσει και ήτανε πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.
Η Σοφή καρδιά ντυμένη με το πιο λαμπερό της κόκκινο ανέβηκε επάνω στο έδρανο, ένα μεγάλο κάτασπρο σύννεφο ντυμένο με χρυσές ακτίνες ήλιου και πολύχρωμων ευωδιαστών λουλουδιών που έστελναν τις μυρωδιές τους σε όλους τους παρευρισκόμενους τριγύρω. Έβαλε τα μεγάλα της γυαλιά, και άρχισε να διαβάζει το λόγο της.
«Αγαπημένες μου μαθήτριες, η μεγάλη μέρα της αποφοίτησή σας έχει φτάσει. Όλες σας, πια θα πρέπει να έχετε πάρει από αυτό το σχολείο τις απαραίτητες γνώσεις, τις εμπειρίες, τα μαθήματα συμπεριφοράς και θα έχετε νοιώσει τα συναισθήματα της χαράς και της θλίψης. Και το σημαντικότερο από όλα πιστεύω πώς θα έχετε γνωρίσει την αξία της αγάπης. Της αγάπης όμως όχι για τον εαυτό σας, αλλά αυτής που θα πρέπει να δίνετε στους άλλους. Αυτήν που πραγματικά θα σας κάνει καλές και ευτυχισμένες.
Η Σοφή καρδιά σταμάτησε να μιλάει για λίγο και έβγαλε από την τσέπη της ένα μεγάλο χρυσό κλειδί και το σήκωσε ψηλά για να μπορούν να το βλέπουν όλοι. Έπειτα είπε «Με αυτό εδώ το κλειδί, θα ανοίξω την πόρτα που θα σας οδηγήσει από την Ουρανούπολη των καρδιών στον κόσμο των ανθρώπων. Εσείς το μόνο που θα έχετε να κάνετε είναι να κατακτήσετε τις ψυχρές και ταλαίπωρες καρδιές που θα βρίσκετε δίνοντας τους χρώμα απο εσάς γεμίζοντας τες με αγάπη. Όσους περισσότερους ανθρώπους κάνετε ευτυχισμένους, τόσο πιο μεγάλες και κόκκινες θα γίνεστε. Όσες από εσάς το καταφέρουν αυτό τότε πια θα είναι άξιες για να αποφοιτήσουν από αυτό εδώ το σχολείο».
Ακούγοντας τα όλα αυτά οι καρδιές σάστισαν. Νόμιζαν πως η Σοφή Καρδιά είχε παρανοήσει, πώς τις κορόιδευε. Γιατί αυτές τόσα χρόνια το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά ήταν να αγαπούν μόνο τον εαυτό τους κι έτσι ήταν γεμάτες από υπεροψία και αλαζονεία. Δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει αληθινή αγάπη. Έτσι, κάθε μία με τη σειρά της αποτύγχανε στη δοκιμασία αυτή και το χρώμα που έμενε επάνω τους δεν ήταν κόκκινο αλλά ξεθωριασμένο ροζ. Τα πρόσωπά τους ήταν θλιμμένα και κοιτούσαν επιδοκιμαστικά η μία την άλλη. Ώσπου, ήρθε και η σειρά της μικρής κόκκινης καρδιάς. Όλες τότε έβαλαν τα γέλια περιπαίζοντας την και λέγοντας πώς αφού αυτές δεν τα είχαν καταφέρει πώς θα τα κατάφερνε μία τόσο μικρή και ασήμαντη καρδιά. Η μικρή κόκκινη καρδιά, όμως, δεν πτοήθηκε καθόλου, γιατί αυτό που της ζητούσε η Σοφή Καρδιά ήταν το πιο απλό πράγμα για εκείνη. Αυτό που όλα αυτά τα χρόνια ήξερε καλύτερα να κάνει. Πλησίασε, λοιπόν, την πόρτα που οδηγούσε στο κόσμο των ανθρώπων. Κοιτάζοντας κάτω έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης και χαράς. Γιατί ο κόσμος ήτανε πολύ όμορφα φτιαγμένος. Όμως, γρήγορα και με μεγάλη της λύπη διαπίστωσε πως ενώ ο κόσμος εξωτερικά φαινότανε πολύ όμορφος μέσα του υπήρχαν πάρα πολλές ψυχρές και παγωμένες καρδιές. Επίσης, διαπίστωσε πως υπήρχε μεγάλη δυστυχία και κακία, άνθρωποι που πεινούσαν και διψούσαν, παιδιά που δυστυχούσαν και μανάδες που έκλαιγαν γιατί δεν είχαν να τα ταΐσουν. Από την άλλη, πάλι, διαπίστωσε πως υπήρχαν και εκείνοι που τα είχαν όλα και ζούσαν σε παλάτια και λυπήθηκε πολύ.
Τότε κάτι πραγματικά καλό της ήρθε στο μυαλό. Θα άγγιζε στο μέρος της καρδιάς όσο περισσότερους ψυχρούς και αδιάφορους ανθρώπους μπορούσε παραχωρώντας τους χρώμα από την δική της καρδιά που είχε τόση αγάπη. Έτσι κι έγινε, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί που πριν αδιαφορούσαν να γίνουν τώρα καλοί και ευαίσθητοι βοηθώντας τους συνανθρώπους τους. Όλος ο κόσμος τότε ήτανε καλά, γέμισε από αγάπη και χαρά. Η μικρή κόκκινη καρδιά ευτυχισμένη όσο ποτέ άλλοτε που μπόρεσε να κάνει τόσο μεγάλο καλό δεν είχε καταλάβει πως κάθε άλλο παρά μικρή ήτανε πια. Γιατί δίνοντας κάθε φορά χρώμα σε κάθε άλλη καρδιά τόσο περισσότερο μεγάλωνε αυτή.
Τώρα ήτανε η πιο μεγάλη καλή κόκκινη καρδιά που υπήρχε στην Ουρανούπολη των καρδιών. Μόλις το κατάλαβε αυτό κοίταξε με χαρά τη Σοφή Καρδιά που της χαμογελούσε από μακριά. Οι άλλες καρδιές τότε αποφάσισαν καλές να γίνουν και αυτές. Όλες μαζί πλησίασαν την κάθε άλλο παρά μικρή τώρα πια καρδιά ζητώντας τις να τις συγχωρήσει για όλα αυτά που τις είχαν κάνει τόσα χρόνια. Εκείνη τόσο καλή που ήτανε τα ξέχασε όλα στη στιγμή και τους είπε «Δε χρειάζεται να σας συγχωρήσω τίποτα γιατί πραγματικά μετανιώσατε και καταλάβατε το λάθος σας, τώρα μπορούμε πια όλες μαζί να βοηθήσουμε αυτό τον κόσμο να γίνει καλύτερος και πιο όμορφος. Αμέσως, αυτές συμφώνησαν και το ξεθωριασμένο ροζ που υπήρχε πριν επάνω τους έγινε τώρα ένα λαμπερό βαθύ κόκκινο. Από τότε όλες μιμούνταν το καλό παράδειγμα της Καλής καρδιάς προσπαθώντας για το καλό του κόσμου.
Όμως, εμείς, πάντα θα ξέρουμε πώς σε αγάπη και καλοσύνη δε θα φτάσει ποτέ καμιά τη μικρήγια μας πάντα κόκκινη και χρυσή καρδιά.
Τέλος

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Τίποτα δεν είναι δεδομένο

Μέχρι χθες πήγαινα στη δουλειά μου, μέχρι χθες καλημέριζα τους συναδέλφους μου, μέχρι χθες χαμογελούσα στους ανθρώπους που περίμεναν μπροστά στο ταμείο για να τους εξυπηρετήσω.Με κάποιους από αυτούς είχαμε αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση, μία συμπάθεια φιλική.Ερχόντουσαν κάθε πρωί μετο χαμόγελο στα χείλη και με καλημέριζαν.Τους ένιωθα τόσο κοντά μου. Υπήρχαν βέβαια κι εκείνοι που ήταν ανυπόμονοι, που δεν έλεγαν ούτε το καλημέρα, με τα μούτρα τους ξινισμένα, σοβαρά, έδιναν απλώς την εντολή τους κι εγώ την εκτελούσα. Όμως,χαμογελούσα όπως και να είχε, σε όλους! Δεν στοιχίζει τίποτα ένα χαμόγελο, δεν κοστίζει.Βγαίνει μέσα απο την ψυχή. Όλοι έχουμε τις εγνοιες μας όλοι έχουμε τα προβλήματα μας ,τα άγχη, τους καημούς μας..Όμως, δεν αισθάνεστε όμορφα όταν κάποιος σας χαμογελάει, όταν κάποιος σας ρωτάει πώς είστε; Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να του ανταποδώσετε κι εσείς το χαμόγελό σας και θα δείτε πώς θα φτιάξει εκείνη την ώρα η πεσμένη διάθεσή σας!

Τώρα βέβαια δεν πηγαίνω πια στην δουλειά μου, και η αλήθεια είναι πώς νιώθω ένα κενό, βαθιά, μέσα στην ψυχή μου.Δυστυχώς, η σύμβαση μου δεν ανανεώθηκε λόγω του ότι η κατάσταση όπως μου είπαν είναι δύσκολη και κάνουν περικοπές... Τώρα πρέπει να ψάξω πάλι για μία καινούργια δουλειά.Να ξανακάνω πάλι τα χαρτιά μου για την ανεργία.Γιατί σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη.Εκεί που έχεις εφυσυχαστεί και είσαι έτοιμος να δώσεις άλλες προτεραιότητες στη ζωή σου έτοιμος να κοιτάξεις μπροστά τότε κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για σένα και σου αλλάζουν πάλι τη ζωή.Και έρχονται όλα μπουμερανγκ.Όμως, κάθε εμπόδιο για καλό δεν λένε;Έτσι είναι η ζωή γεμάτη ανατροπές, με πολλά σκαμπανεβάσματα, φτάνει να έχεις τη δύναμη και τη θέληση να κοιτάς μπροστά και όχι πίσω..!

Template by:
Free Blog Templates